Περί αρραβώνος ή στέψης στον Πόντο (περιοχή Κοτύλια)
Γράφει η Λένα
Σαβίδου
Διαβάζοντας τον κανονισμό
της Ελληνοχριστιανικής κοινότητας Κοτυλίων που συντάχθηκε στην ενορία της Παναγίας
το 1910, βρίσκουμε να διευθετούνται μέσα σε αυτόν ζητήματα όπως ο γάμος.
Ανάμεσα στο πλήθος
των θεμάτων που αφορούν το γάμο κυρίαρχο θέμα στον κανονισμό, αυτό που αφορά
την αγάπη των δύο μελλονύμφων.
Όσο κι αν φαντάζει
παράξενο σε μία κατ εξοχήν Πατριαρχική κοινωνία όπως αυτή που απαντάμε στις Ελληνικές κοινότητες στην ιστορική περιοχή του Ευξείνου Πόντου στις
αρχές του 1900, θεμελιώδης προϋπόθεση για το γάμο δύο νέων τίθεται το θέμα της μεταξύ
τους αγάπης και της συνομολογίας αυτής.
Για να συγκεκριμενοποιήσουμε
το τι ακριβώς εννοούμε, ας δούμε προσεκτικά τι μας μεταφέρει ο περί ου ο λόγος
κανονισμός. Σύμφωνα λοιπόν με αυτόν εάν ένας
νέος και μία νέα θέλουν να τελέσουν αρραβώνα ή στέψη πρέπει να το δηλώσουν στον ιερέα κι αυτός πριν
προβεί σε οποιαδήποτε άλλη πράξη οφείλει να τους ρωτήσει εάν αγαπούν ο ένας τον
άλλον και μετά να αποφασίσει το τι
μέλλει γενέσθαι με αυτούς.
Και δεν σταματά η
κανονιστική διάταξη εδώ. Αντιθέτως συνεχίζει και θέτει τον ιερέα προ των ευθυνών
του, σημειώνοντας πως εάν στο μέλλον αποδειχθεί ότι τελέστηκε ο γάμος χωρίς να
υπάρχει αγάπη μεταξύ των δύο νέων, τότε όλη η ευθύνη βαραίνει τον ιερέα και κανέναν άλλον
που προχώρησε στο μυστήριο χωρίς να διασφαλίσει την ύπαρξη αγάπης στο ζευγάρι!
Αυτό βέβαια δε
σημαίνει ότι οι γάμοι στον Πόντο γινόταν σύμφωνα με την προαναφερθείσα
κανονιστική διάταξη ή παρόμοιες της.
Επιπλέον οφείλουμε προσοχή στο σημείο της
συνομολογίας. Από την στιγμή που γίνεται ενώπιον του ιερέως αυτόματα ομιλούμε
περί χριστιανικής αγάπης.
Αυτό οφείλουμε να
το σημειώσουμε για να μην έχουμε παρανοήσεις ως προς την γενική φυσιογνωμία και
ηθογραφία του γάμου.
Καλό όμως είναι
πλέον, αφού έχουμε σένα τόσο όμορφο στοιχείο στην κατοχή μας να μην το αφήσουμε
ανεκμετάλλευτο και να το εντάξουμε κι αυτό μέσα στο πλούτο του Ποντιακού
πολιτισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου